عبدالله شهبازی در وبگاه شخصی اش در تازه ترین نگاشته اش آورده :

بری مال مسلمان و چو مالت ببرند
بانگ و فریاد برآری که مسلمانی نیست

سه نمونه از سیره حکومت‌گری را در تاریخ اسلام ذکر می‌کنم؛ از سه «حاکم» با سه شخصیت به‌کلی متفاوت. اوّلی، از منظر ما شیعیان، امام معصوم است و دومی سلطانی است جائر و فاسق و بیگانه با اهل بیت (ع)؛ سومی نومسلمانی است مغول که تا دیروز شمنی‌مذهب و بت‎پرست بود.

1- نمونه نخست، برخورد امیرالمؤمنین علی (ع) است به یکی از کارگزارانش، ابن هرمه مسئول امور مالی بازار اهواز، که به دلیل تخلفی امیر مؤمنان از والی اهواز خواست بی‌درنگ او را برکنار، زندانی و بی‌آبرو کند.

هنگامی که نامه مرا خواندی، ابن‌هرمه را... برکنار کرده و به مردم معرفی کن!‌ به زندانش افکن! آبرویش را بریز! به همه بخش‌های تابع اهواز بنویس که من چنین عقوبتی برای او معین کرده‌ام. مبادا در مجازات او غفلت یا کوتاهی کنی که نزد خدا خوار می‌شوی و من به زشت‌ترین صورت ممکن تو را از کار برکنار می‌کنم و خدا آن روز را نیاورد... شب‌ها زندانیان را برای هواخوری به فضای باز بیاور جز ابن‌هرمه...» (دعائم الاسلام، جلد 2، ص532 ).

ابن‌هرمه چه کرده است که امیرالمؤمنین(ع) به رفاعه، حاکم اهواز، چنین فرمان می‌دهد که او بی درنگ باید «بی‌آبرو» شود؟ همان مولای متقیان که حرمت آبروی مسلمان را بالاتر از حرمت کعبه می‌داند چنان بر بی‌آبرو شدن یک مجرم حکومتی اصرار دارد که حتی فرماندار اهواز را که مسئول اجرای حکم است «تهدید» می‌کند که اگر او را بی‌آبرو نکنی «من به زشت‌ترین صورت ممکن تو را از کار برکنار می‌کنم». او نه یاغی است و نه جانی، یعنی نه بر ضد حکومت قیام کرده و نه جنایتی مرتکب شده است. او مسئول نظارت مالی بر بازار اهواز بوده که مرتکب تخلف مالی شده است. (محمد مطهری، «آبرویش را بریز و او را به مردم معرفی کن»، 16 خرداد 1387- تابناک)

2- دوّمین نمونه از سلطان محمود غزنوی است؛ حکمرانی که قطعاً برای ما «الگوی حکومت‌گری خوب» به‌شمار نمی‌رود. ادعای «حکومت اسلامی»، به مفهومی که ما می‌شناسیم، نیز ندارد. معهذا، هنوز در دوران غزنویان (سده‌های چهارم و پنجم هجری) «اسلام» چنان ریشه‌دار است که حتی سلطان نیز مجبور به تمکین در برابر «حکم شرع» است حتی اگر به تعزیر سپهسالار و یار مجالس شبانه شراب‌خواری‌اش بینجامد.
علی نوشتگین، سپهسالار محمود غزنوی، شبی با سلطان تا سحرگاه به شرابخواری پرداخت و آنگاه "رخصت خواست که به خانه خویش رود." محمود گفت:
صواب نیست روز روشن، بدین حال، چنین مست بروی. هم اینجا، اندر حجره‏ای، بیاسای تا نماز دیگر. آنگاه به هشیاری برو. که اگر بدین حال تو را محتسب اندر بازار بیند، بگیرد و حد زند؛ و آبروی تو ریخته شود؛ و دل من رنجور گردد؛ و هیچ نتوانم گفتن.

علی نوشتگین اندرز سلطان نشنفت زیرا "سپهسالار پنجاه هزار سوار بود... در وهم او نگذشت که محتسب این معنی در دل یارد اندیشیدن. نستوهی و ستیهندگی کرد که البته بروم." و محمود به او رخصت رفتن داد. علی نوشتگین با "بوشی عظیم از خیل و غلامان و چاکران" راهی خانه خود شد. از قضا در میانه بازار محتسب، "با صد مرد سوار و پیاده"، به او رسید.

چون علی نوشتگین را چنین مست بدید، بفرمود تا از اسپش فرو کشیدند و خود از اسپ فرود آمد، و بفرمود تا یکی بر سرش نشست و یکی بر پای او. و به‌دست خویش چهل چوب بزدش بی ‏محابا، چنانکه زمین را به دندان می‏گرفت و حاشیت و لشکرش می‏نگریستند. هیچ کس زهره آن نداشت که زبان بجنباند... روز دیگر، چون علی نوشتگین به خدمت رفت، سلطان گفت: "چون رستی از محتسب؟" علی نوشتگین پشت برهنه کرد و به محمود نمود شاخ شاخ گشته. و محمود بخندید و گفت: "توبه کن تا هرگز مست از خانه بیرون نروی." (خواجه نظام‌الملک طوسی، سیاست نامه، به‌کوشش دکتر جعفر شعار، تهران: امیرکبیر، چاپ سوم، 1364، صص 52-53)

3- سوّمین نمونه، برخورد امیر چوپان مغول به اتهام دروغین فساد مالی منتسب به پسرش است که حکمران روم (ترکیه امروز) بود. امیر چوپان مغولی شمنی مذهب بود که به تازگی به اسلام تشرف و گمشده خود را در اسلام یافته، ادعای «حکومت اسلامی» و زهد و عرفان و سلوک ندارد؛ دولتمرد مقتدر و وزیر اعظم سلطان ابوسعید بهادر خان، ایلخان مغول، است و از بسط ید کافی برای چپاول مال و حتی ناموس و جان مردم برخوردار.

و چوپان مردی به غایت عادل بودی و کار به طریق شرع راندی و هرگز شراب نخوردی و یک رکعت نماز از او فوت نشدی و صدقات بسیار کردی و بسیار عمارات مشهور خیرات مشکور کرده و در بطن مکه کهریزی تمام ساخته که امروز در مکه آب روان هست. و تا غایتی منصف بود که پسرش در روم می‌بود، نسبت آن بر وی کردند که در سکه تصرفی نموده و آن از معظمات گناه بود. بوسعید با وی این معنی بگفت. چوپان به نفس خود عازم روم شد و پسر را گردن بسته پیش تخت آورد و گفت هر چه خواهی از سیاست با وی به جای آر. (محمد بن علی شبانکاره‌ای، مجمع‌الانساب، به تصحیح میرهاشم محدث، تهران: امیرکبیر، چاپ اول، 1363، ص 285)

4- این یادداشت را با گزیده‌ای از همان مقاله آقای محمد مطهری، فرزند استاد شهید آیت‌الله مرتضی مطهری- که بخش مهمی از شناخت خویش از اسلام راستین را مدیون آثار اویم، به پایان می‌برم:

شاید برخی نکته اساسی این فرمان امیرالمؤمنین را در جنبه ایجابی آن یعنی قاطعیتی ببینند که آن حضرت در بی‌آبرو کردن متخلف منسوب به حکومت به خرج داده است، به‌ویژه این‌که حضرت با پائین دانستن «آستانه جرم» منتظر نماند تا ابن‌هرمه نصف زمین‌های اهواز را چپاول کند و بعد عکس‌العمل نشان دهد. اما آنچه لااقل به همین اندازه مهم است و برای وضع اطلاع‌رسانی امروز کشور ما بسیار درس آموز، جنبه سلبی این حکم است، یعنی این‌که چرا حضرت برای مجازات وی دستور «محرمانه» صادر نکرد و چنین بر بی‌آبرو کردن وی تأکید ورزید؟

لااقل سه دلیل به ظاهر موجه برای صرف نظر کردن از «معرفی» ابن‌هرمه متخلف وجود داشت: