شايد بعد از نوشته ها يي که در باب فيلم سنتوري ديديم و اکثر آنها به قول داريوش مهرجويي انشا نوشته هايي بيش نبودند که يا خيلي بعد از ديدن فيلم احساساتي شده و به شدت ازز اين فيلم تعريف کردند يا چشم بسته فيلم را مورد انتقاد قرار دادند اما بعضي مسائل اين فيلم از ديده ها پنهان ماند.

ابتدا بياييد يک بار فيلم را با هم مرور کنيم علي دارد از پله هاي مترو بالا مي آيد ،در ظاهر اوضاع خوبي ندارد و آسمون مثل هميشه برايش کدر و بد رنگ است در ظاهر با کسي طرف هستيم که از جامعه زده شده و قصد دارد گذشته اش را مرور کند شايد خيلي سخت باشد که بگوييم علي ابتداي فيلم متعلق به چه دوره اي از فيلم است .فيلم سنتوري فيلمي بدون زمان است .مهرجويي جهت افزايش تاثير گزاري لحظه ها زمان را از فيلم حذف کرده و اينجا با معادله ي پيچيده اي روبروييم واقعا علي سنتوري ابتداي فيلم متعلق به چه دوره اي از فيلم است . در ابتداي فيلم علي دستش بسته نيست پس مي توانيم نتيجه بگيريم متعلق به دوره ي پس از عروسي و بدبختي و فلاکت نيست و علي در فيلم اوضاع مناسبش را هم ندارد پس علي ابتداي فيلم متعلق به دوره ي سرخوشي با هانيه هم نيست شايد فهميدن جواب اين سوال در اين فيلم بدون زمان مسائل زيادي ر ا روشن کند داستان سنتوري داستان ساده اي است

جواني نوازنده به نام علي سنتوري خاطرات خوب و بد با همسر و دوران نوازندگي و فلاکتش را مرور مي کند .... همين

عده اي بعد ديدن فيلم مدعي شدند منطق بر فيلم حاکم نيست ما در اين فيلم ضمن حذف زمان خاطرات علي را مرور مي کنيم و مهرجويي تصميم مي گيرد نصف اين مرور را به سرخوشي علي با هانيه و نصف ديگر را به دوران بدبختي علي اختصاص دهد يعني مهرجويي بعد دختر دايي گمشده به سينمايي رسيده که هدفي جز لذت بردن از دم ندارد .سنتوري داستاني در ظاهر ساده دارد اما شنيدن داستان کجا و ديدن فيلم کجا و اين سينماي شاعرانه ايست که مهرجويي اعلام کرده در پي آن است و سينماي شاعرانه يعني لذت از سينما يعني سينمايي که فقط قرار است سر حالمان بياورد و مهرجويي در سنتوري و مهمان مامان به اين سينما دست پيدا کرده حتي مهرجويي براي راحتي و سبکي بيشتر فيلم دوربين را روي دست گرفته و جو را واقعي تر مي کند .